Το 2019, στα 31 μου χρόνια, ξεκίνησα να πονώ στη γυναικολογική περιοχή. Ο πρωτόγνωρος πόνος, έντονος και ανυπόφορος πολλές φορές, με οδήγησε σε πολλούς γιατρούς: γυναικολόγους, αγγειολόγους, δερματολόγους. Κανένας στην Ελλάδα δεν μπόρεσε αιτιολογήσει τον πόνο και να μου δώσει μία διάγνωση. Μου έλεγαν ότι είναι ψυχολογικό, ότι είναι στο μυαλό μου, ότι το φαντάζομαι και ότι οι πόνοι αυτοί δεν ίσχυαν. Εγώ όμως είχα φτάσει στο σημείο να μην ανέχομαι τίποτε επάνω μου. Και η επαφή με το εσώρουχο μου προκαλούσε πόνο. Οδηγήθηκα στην κατάθλιψη.
Επειδή έχω μεγαλώσει στο εξωτερικό, αποφάσισα να πάω στη Γαλλία να με εξετάσουν γιατροί εκεί. Πήγα σε διάφορες πόλεις και ειδικότητες και εκεί επιτέλους βρήκα ένα κέντρο που χρόνιους πόνους, όπου μία γιατρός διέγνωσε πόνο στο πυελικό έδαφος με υπερευαισθησία στο κεντρικό νευρικό σύστημα (ΚΝΣ), με αποτέλεσμα να μην αντιλαμβάνομαι τον πόνο όπως οι υπόλοιποι άνθρωποι. Σε μία βαθμίδα από το 1 έως το 10, αν ένας άνθρωπος ένιωθε πόνο στο 1 εγώ το αισθανόμουν στο 10. Στην έναρξη των συμπτωμάτων μου ένιωθα τον πόνο εξωτερικά. Αυτό που δεν είχα καταλάβει ήταν ότι ο πόνος ήταν και εσωτερικός, κολπικός. Η εξέταση στο κέντρο που απευθύνθηκα με βοήθησε να καταλάβω την προέλευση του πόνου εσωτερικά.
Έναν χρόνο μετά λοιπόν, το 2020 έγινε η διάγνωση. Η γιατρός του κέντρου μου σύστησε θεραπεία με αντικαταθλιπτικά ή χάπια για την επιληψία, τα οποία έχουν δράση στο ΚΝΣ, όταν λαμβάνονται σε μικρές δόσεις. Όλοι οι ασθενείς με χρόνιες παθήσεις με πόνο λαμβάνουν αυτές τις δύο κατηγορίες φαρμάκων. Ξεκίνησα φαρμακευτική αγωγή και ψυχανάλυση, μία διαδικασία υποχρεωτική, διότι για πολλές γυναίκες με τέτοιον πόνο, προϋπάρχει ένα τραύμα, κυρίως από σεξουαλική κακοποίηση, το οποίο έχει απωθηθεί. Και παράλληλα μου είπαν ότι έπρεπε να κάνω εξειδικευμένη φυσικοθεραπεία. Ψάχνοντας στο διαδίκτυο για να βρω τι υπάρχει στην Ελλάδα από φυσικοθεραπεία με ειδίκευση στο πυελικό έδαφος, εντόπισα ένα πρόγραμμα, το pelvic floor act. Κάλεσα στο φυσικοθεραπευτήριο και εκεί γνώρισα τις γυναίκες που το δημιούργησαν και το εφάρμοζαν.
Κάπως έτσι ξεκίνησα στο κέντρο Φ/Θ ΠΡΑΞΙΣ τη φυσικοθεραπεία μου, τον Σεπτέμβριο του 2021. Για έναν χρόνο πήγαινα 2 φορές την εβδομάδα. Ξεκίνησα με απλές ασκήσεις αναπνοής, να μάθω να ελέγχω τους ραχιαίους και τους κοιλιακούς μου και όταν εκπαιδεύτηκα αρκετά με τις αναπνοές, ξεκινήσαμε ασκήσεις και θεραπεία στο πυελικό, θεραπεία ραδιοσυχνοτήτων με ένα μηχάνημα που βοηθούσε στη μικροκυκλοφορία της περιοχής, ασκήσεις χαλάρωσης των μυών εξωπυελικά με μπαλάκια και ρολό για να κινητοποιηθούν τα ισχία μου, διατάσεις που με βοηθούσανε πολύ και ασκήσεις με κολπικούς διαστολείς (ενδοκολπική θεραπεία για την αποφυγή της υπερβολικής σύσπασης των μυών της περιοχής). Με την πάροδο του χρόνου, είδα τεράστια διαφορά. Διακόψαμε τη φυσικοθεραπεία μετά από 2 χρόνια και τώρα είμαι αυτόνομη. Με εκπαιδεύσανε καλά για να μπορώ να είμαι. Ξέρω ότι η πόρτα τους είναι ανοικτή. Οποιαδήποτε στιγμή χρειαστώ τη βοήθεια τους, θα νιώσω ανακούφιση αν πάω.
Αν δεν είχα βρει τις κυρίες Λάγαρη και Μαρσέλλου, σήμερα δε θα είχα μείωση του πόνο κατά 70% περίπου. Όταν πιέζομαι και δεν είμαι καλά ψυχολογικά επανέρχονται οι πόνοι αλλά όχι για πολύ και όχι με τέτοια ένταση. Έχω κάνει μεγάλη πρόοδο. Το οφείλω σε εκείνες και στους ανθρώπους που με βοήθησαν.
Θέλω να πω στις γυναίκες που μπορεί να νιώθουν το ίδιο με εμένα, ότι η διάγνωση είναι το πιο σημαντικό για να μην τρελαθείς, να μη νομίζεις ότι όλα είναι στη φαντασία σου.
Οι κυρίες Λάγαρη και Μαρσέλλου είναι εξαιρετικές επιστήμονες. Με βοήθησαν πολύ και σωματικά και ψυχολογικά. Όταν πήγαινα στο φυσικοθεραπευτήριο είναι σα να επισκεπτόμουν δεύτερη ψυχολόγο. Είναι εξαιρετικές. «Εύχομαι σε κάθε γυναίκα που ζορίζεται με τέτοια θέματα, κάποια στιγμή να τις βρει».
