Το τρέξιμο είναι εδώ και μία δεκαετία μία από τις πιο δημοφιλείς συνήθειες άσκησης, με μετρήσιμα οφέλη υγείας, συμπεριλαμβανομένης της καρδιαγγειακής υγείας, της μείωσης των εγκεφαλικών επεισοδίων, της υπέρτασης, της αύξησης της πυκνότητας των οστών αλλά και της αντιμετώπισης της κατάθλιψης και της αύξησης της θετικής διάθεσης.
Παρά τα πολλά θετικά του τρεξίματος, το ποσοστό τραυματισμών των ανθρώπων που το επιλέγουν ανέρχεται στο υψηλό ποσοστό του 79%, ετησίως. Ίσως αυτό να οδηγεί πολλούς δρομείς στην ανεύρεση εναλλακτικών επιλογών που θα τους βοηθήσουν να μειώσουν τους τραυματισμούς και να αυξήσουν τις επιδόσεις τους. Μία από αυτές είναι και το τρέξιμο ξυπόλητοι.
Τι πιστεύουμε για το τρέξιμο ξυπόλητοι:
Οι περισσότερες μελέτες που έχουν διενεργηθεί για το τρέξιμο ξυπόλητοι έχουν γίνει σε εργαστηριακό περιβάλλον. Ωστόσο, μόνο οι δρομείς που τρέχουν ξυπόλητοι από συνήθεια επί μακρόν μπορούν να παράσχουν επαρκείς πληροφορίες για τη μυοσκελετική προσαρμογή τους και τις κινησιολογικές συνήθειες που έχουν αναπτύξει από αυτήν τους τη συνήθεια. Επιπλέον, είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι όλοι οι δρομείς, ξυπόλητοι ή με παπούτσια, διαφέρουν σημαντικά ανάλογα από το εύρος της κίνησης, την ταχύτητα, την ποιότητα της επιφάνειας που τρέχουν, τη σκληρότητα του εδάφους και την κόπωση. Επίσης, υπάρχουν στοιχεία που υποδηλώνουν ουσιαστικές διαφορές στη μορφολογία των δρομέων ανάλογα με την εθνικότητα τους. Τέλος, οι δρομείς που τρέχουν ξυπόλητοι συνήθως προσγειώνονται πρώτα με το μπροστινό τμήμα του πέλματος, με το μετατάρσιο και μετά με όλο το πέλμα και ορισμένες φορές προσγειώνονται με όλο το πέλμα, ενώ λιγότερο συχνά συνηθίζουν να πατούν πρώτα με τη φτέρνα. Ωστόσο, οι δρομείς με παπούτσια, εξαιρετικά σπάνια πατάνε με όλο το πέλμα εξαιτίας των υπερυψωμένων στη φτέρνα σύγχρονων αθλητικών παπουτσιών.
Οι κινησιολογικές αναλύσεις έδειξαν ότι ακόμη και σε σκληρές επιφάνειες, οι ξυπόλητοι δρομείς που πατάνε πρώτα με τα μετατάρσια δέχονται μικρότερες δυνάμεις πρόσκρουσης συγκριτικά με τους δρομείς με παπούτσια που προσγειώνονται με όλο το πέλμα.
Οι δρομείς που πατάνε πρώτα με το μπροστινό μέρος του πέλματος ή και με όλο το πέλμα είναι πιθανόν να είναι ξυπόλυτοι ή να φοράνε πιο λιτά σε σχεδιασμό παπούτσια και με τον τρόπο αυτό μπορεί να προστατεύουν τα πέλματα τους και τα πόδια τους από τραυματισμούς που συνδέονται με την πρόσκρουση, οι οποίοι απασχολούν το μεγαλύτερο ποσοστό των δρομέων.
Οι ξυπόλυτοι δρομείς κάνουν μικρότερους σε μήκος και μεγαλύτερους σε ύψος διασκελισμούς.
Οι δρομείς με παπούτσια προσγειώνονται σε ακόμη μεγαλύτερη πελματιαία κάμψη αλλά η κίνηση του αστράγαλου είναι μικρότερη από αυτή των ξυπόλητων δρομέων.
Τα πραγματικά δεδομένα για το τρέξιμο ξυπόλητοι
Σύμφωνα με τις αναλύσεις συστηματικής μελέτης που συνέκρινε τις βιομηχανικές διαφοροποιήσεις μεταξύ των δρομέων με παπούτσια και των ξυπόλυτων δρομέων, έδειξαν ότι:
Ελάχιστα στοιχεία συνδέουν το τρέξιμο χωρίς παπούτσια με τη μείωση της πρόσκρουσης του ποδιού στο έδαφος και με την αύξηση της πελματιαίας κάμψης και της κάμψης του γονάτου καθώς πατά στο έδαφος, συγκριτικά με το τρέξιμο με «ουδέτερα» παπούτσια.
Περιορισμένα στοιχεία συνδέουν τη μείωση της πρόσκρουσης του ποδιού στο έδαφος, τη μείωση της κάμψης του γονάτου και πιθανών αποκλίσεων της καθώς και υψηλότερου βηματισμού συγκριτικά με τα «ουδέτερα» παπούτσια.
Πάρα πολύ περιορισμένα στοιχεία δείχνουν ότι το γόνατο δέχεται λιγότερη πίεση ενώ αυξάνεται η γωνία της πελματιαίας κάμψης στους ξυπόλητους δρομείς.
Οι μελέτες αναμένεται να εντατικοποιηθούν καθώς ολοένα και περισσότεροι δρομείς απολαμβάνουν το τρέξιμο χωρίς παπούτσια. Ωστόσο, το πιο σημαντικό για κάθε δρομέα και όχι μόνο, για κάθε άνθρωπο που θέλει να πατά σωστά, κυρίως καθώς αναπτύσσεται ο σκελετός -παιδική, εφηβική φάση -θα πρέπει να προηγείται ένα πελματογράφημα το οποίο αποτυπώνει με ακρίβεια τις αδυναμίες ή τις δυσκολίες του πέλματος σε όρθια θέση ή κατά τη βάδιση και βοηθά στη δημιουργία ορθωτικών πελμάτων που στηρίζουν το πόδι σωστά και το επαναφέρουν στο μέτρο του δυνατού.
