Μαρία, 31 ετών, φυσικοθεραπεύτρια
«θα ήθελα να πω στις γυναίκες που πονάνε κατά τη διείσδυση στην ερωτική πράξη, ότι δεν είναι ψυχολογικό. Ότι πίσω από τον πόνο τους κρύβεται μία παθολογική αιτία, η οποία όσο δεν εξακριβώνεται και δεν αποδίδεται σε αυτήν ο πόνος, τόσο βαθαίνει το τραύμα τους, το σωματικό αλλά και το ψυχικό»
Η εκδήλωση του προβλήματος
Η Μαρία ένιωθε έντονο πόνο κατά τη διείσδυση στην ερωτική πράξη. Το ένιωσε από την πρώτη κιόλα φορά που ξεκίνησε ενεργά την ερωτική της ζωή. Πόνο ένιωθε ακόμη και όταν έβαζε ταμπόν κατά τις ημέρες της περιόδου. Ο πόνος πολλές φορές ήταν αφόρητος και της δυσκόλευε όχι μόνο την απόλαυση, αλλά και τη συνέχιση της σχέσης, αφού ο τότε σύντροφός της δεν μπορούσε να αντιληφθεί και ακόμη περισσότερο να αποδεχτεί αυτόν τον πόνο. Απευθύνθηκε σε διάφορους γυναικολόγους, οι οποίοι σχεδόν ομόφωνα, απέδιδαν τον πόνο σε «ψυχολογικό» παράγοντα, έως ότου απευθύνθηκε σε έναν γυναικολόγος που της είπε ότι «δεν είναι τρελή» και ότι αυτό που της συμβαίνει οφείλεται σε δυσλειτουργία του πυελικού της εδάφους.
Η αναγνώριση του προβλήματος και η πρόσκαιρη βελτίωση
Η Μαρία για ένα διάστημα ακολούθησε τη θεραπεία που της πρότεινε ο γυναικολόγος, με τη χρήση διαστολέων, ενώ ανά τακτά χρονικά διαστήματα, πήγαινε και στο ιατρείο του για να την βοηθήσει με ασκήσεις «ψηλάφησης» και διαστολείς, οι οποίοι όμως της προκαλούσαν αφόρητο πόνο, τον οποίο ο γυναικολόγος δε θεωρούσε ανασταλτικό για την αποκατάσταση του προβλήματος. Χαρακτηριστικά, ο γιατρός της απαντούσε στον πόνο που εκείνη εξέφραζε ότι “δεν πειράζει”. Ωστόσο, η ανακούφιση και η μικρή βελτίωση που της προσέφερε η διάγνωση του γυναικολόγου και οι ασκήσεις με διαστολείς και με ψηλάφηση, δεν κράτησε για πολύ. Πολύ σύντομα βρέθηκε και πάλι να εκτελεί τις ασκήσεις της με μεγάλο πόνο και πλέον η ιδέα της αποκατάστασης της προκαλούσε τον ίδιο τρόμο και απελπισία, με αυτόν που της προκαλούσε η διείσδυση κατά την ερωτική πράξη. Όταν ο γιατρός που την παρακολουθούσε της είπε ότι κατά την γνώμη του είχε ολοκληρωθεί η αποκατάσταση και ότι ανατομικά ήταν «εντάξει», ενώ εκείνη συνέχιζε να βιώνει μεγάλο πόνο, αποφάσισε να διερευνήσει άλλη λύση, με φυσικοθεραπευτική προσέγγιση, ίσως εξαιτίας του επαγγέλματός της. Είχε ακούσει για το φυσικοθεραπευτήριο και αποφάσισε να απευθυνθεί σε αυτό, ζητώντας μία δεύτερη γνώμη, ενάμιση χρόνο μετά την έναρξη της «θεραπείας» της από τον γυναικολόγο και συνολικά δύο χρόνια, μετά την έναρξη του προβλήματος.
Η εμπειρία της Μαρίας στο Φυσικοθεραπευτήριο ΠΡΑΞΙΣ
«Στο ΠΡΑΞΙΣ η προσέγγιση ήταν εντελώς διαφορετική. Οι άνθρωποι εκεί με άκουσαν προσεκτικά και με κατανόηση και ένιωσα για πρώτη φορά ότι κάποιος με καταλαβαίνει. Επιπλέον, ήταν εξαιρετικά καθησυχαστικοί. Ήταν η πρώτη φορά μετά από δύο σχεδόν χρόνια, που πήγαινα κάπου για την αποκατάσταση του προβλήματός μου, που δεν «έτρεμε η καρδιά μου» από τον φόβο που θα βίωνα κατά τη διαδικασία. Στο ΠΡΑΞΙΣ μου εξήγησαν ότι οι διαστολείς που χρησιμοποιούσε ο γυναικολόγος δεν ήταν οι κατάλληλοι για αποκατάσταση σεξουαλικής δυσλειτουργίας. Υπάρχουν πολλών ειδών διαστολείς, από διάφορα υλικά και δεν ενδείκνυνται όλοι για όλες τις περιπτώσεις. Επίσης, με ενημέρωσαν ότι το πρόγραμμα αποκατάστασης που χρειαζόμουν και χρειάζομαι, δεν έπρεπε να έχει πόνο και ένταση κατά την θεραπεία. Πολύ σημαντικό για εμένα ήταν να κατανοήσω ότι δεν είναι οι διαστολείς που θα διατείνουν την είσοδο και το βάθος του κόλπου αποκαθιστώντας το πρόβλημα, αλλά εγώ η ίδια που εκπαιδεύομαι να χαλαρώνω «πάνω» στους διαστολείς. Το διάστημα που πηγαίνω στο ΠΡΑΞΙΣ νιώθω ότι μπορώ πια να με αγγίξουν και εξετάσουν. Μπορώ να μπω στη διαδικασία της αποκατάστασης. Κάνω κάθε μέρα τις ασκήσεις που χρειάζονται και στο φυσικοθεραπευτήριο πηγαίνω κάθε 10 με 15 μέρες, για να ελέγξουν την πρόοδό μου και να προσθέσουν κάτι ακόμη στη θεραπευτική διαδικασία. Έχω ακόμη δρόμο μπροστά μου αλλά δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο αισιόδοξη νιώθω τώρα που καταλαβαίνω πώς αντιμετωπίζεται το πρόβλημά μου, που δεν τρομοκρατούμαι με τη διαδικασία και που πλέον πιστεύω πως ό,τι έχω, αποκαθίσταται».
